26 yaşındayım. Bir senedir çalışıyorum. Çok şükür 5 vakit namazımı kılıyorum, Kur’an ve tefsir okumaya çalışıyorum. Her daim Allah’ı anarak, yaşamaya çalışıyorum. Kafam hep hayatı sorgulamakla meşgul, belki abartı gelecek ama önüme düşen yaprakta, gök gürültüsünde, engelli bir insan gördüğümde, sokakta yemek arayan bir hayvan gördüğümde hep Allah’ın büyüklüğü karsısında hayret edilecek bir şeyler görüyorum. Ve dua ediyorum; Allah, O’na olan hayretimizi azaltmasın diye. Ama hala huzurlu hissetmiyorum kendimi, mutsuzum. Psikoloğa gittim; uzun süreli depresyon ve aşırı takıntılı bir kişiliğimin olduğunu söyledi. Allah’ı ve Allah’la yaşamayı, sürekli O’nun rızasını gözetmeyi ve emrettiği şekilde yaşamayı çok seviyorum. Ama hep keder ve hüzün var üzerimde, her an ağlamaklı oluyorum. En ufak bir olay, ağlayan bir çocuk resmi beni günlerce etkiliyor. Biliyorum ki Allah’ın adaleti her şeyden üstün ama yine de yapılan en ufak bir haksızlık, yaşanan bir ölüm beni çok etkiliyor. Artık böyle yaşamak beni çok yormaya başladı. Hayatım anlamını yitirmiş gibi sürekli bir şeylere üzülürken buluyorum kendimi. Acaba nerede yanlış yapıyorum, tavsiyeniz ne olur bana?
Bir geçiş dönemini yaşamayı kabul etmelisiniz, hemen toparlanmak mümkün olmaz. Sabrederek akıbeti bekleyenler ancak kazanabilirler. Şeytan sizi böyle bir tuzağa çekmeye uğraşıyordur, kendinize gelin, geniş düşünün, günübirlik değil uzun vadeli planlar yapın. Zaman zaman şehir dışına çıkın, sohbet halkaları bulup katılın. Anne babanızla ilişkilerinizi geliştirin, okuduğunuz kitapların türünü değiştirin, gerekiyorsa iş türünü de değiştirin. Dua edin kendiniz için. Allah yardımcınız olsun.