Sayfasında çok istiğfar bulunana ne mutlu

Resulullah (s.a.v) günde yetmişte fazla istiğfar ve tevbe ederdi.Resulullah (s.a.v) buyurdular:    Her mü’minin günlük amellerinin yazıldığı bir sayfa vardır.Gün sonunda defter kapatıldığında,içinde istiğfar yoksa kapkara olarak kapatılır.Eğer içinde isitiğfar varsa parlayan bir nur şeklind ekapatılır.Sayfasında çok istiğfar bulunana ne mutlu!“Kim istiğfar etmeyi adet haline getirirse Allahü Teala onun her sıkıntısında  bir rahatlık,her darlığına bir çıkar yol lütfeder ve onu ummadığı yerden rızklandırır.”Günde yetmiş kere istiğfar eden hiçbir kul yoktur ki Allahü Teala onun yedi yüz günahını bağışlamasın.Günde yedi yüzden fazla günah işleyen bir kul veya kavim zaten hüsrana uğramıştır.”Bir adam; “Ya Resulullah! bana öyle bir amel öğret ki onunla cennete gireyim” dedi.Resulullah (s.a.v) ona:“Öfkelenme”  diye cevap verdi.Adam arzusunu ikinci defa tekrarlayınca Resu-i Ekrem (s.a.v) tekrar aynı cevabı verdi.Adam; “bundan başka ne yapmalıyım?” diye sorunca;“yetmiş yıllık günahlarına kefaret olması için ikindi namazından önce yetmiş kez “Estağfirullah” de  buyurdu.Adam; “Fakat benim yetmiş yıllık günahım yok ki” deyince resulullah (s.a.v),“Anneninkilere de kefarettir.”buyurdu.Adam;”Onunda o kadar günahı yoktur” deyince Rasulullah (s.a.v) “babanın” yine babamında o kadar günahı yoktur deyince “kardeşlerinin de günahlarına kefaret olacağını” müjdeledi.