Ben 21 yaşında genç bir kızım. Lisede ailemden ayrı yaşadım bazı engellerden dolayı ve bana karışan kimse olmadan çok rahat bir okul hayatım oldu. Çok kez hatalar yaptım, flört ettim. Erkek arkadaşımın olması benim için çok normal bir şeydi; kendimi ve iffetimi koruyamadım, zaaflarıma yenik düştüm. Üniversite hayatımda da birkaç kez böyle durumlarım oldu, günahını öğrendikten sonra da aynı hataları yaptım. Ama sonradan anladım ki hocam, çok utanç verici bir durumdayım. O kadar pişmanım ki, o yaşadıklarım gözümün önüne geldikçe kahroluyorum, içimde ateşler yanıyor, için için ağlıyorum. Sizin kitaplarınızı okuyorum ve iffet hakkında söylediklerinizi okudukça kendimden daha da utanıyorum hocam. Zamanı geri almayı ve o hataların hiçbirini yapmamış olmayı ne kadar isterdim. Şimdi nişanlıyım ve nişanlım o kadar iyi ve temiz biri ki, onca hatamdan sonra kendimi ona layık görmüyorum ve bu beni daha da kahrediyor. Bana eski hayatımla ilgili bir şey sormadı ve ben de anlatmadım, anlatamazdım da zaten. Allah’ın merhametinden ümidimi hiç kesmedim, ye’se düşmedim ama yine de bu durum beni öylesine üzüyor ki hocam, kendi kendimi yiyip bitiriyorum.
Kimseye bir şey anlatma! Bu senin birinci kanunun olsun.
İkinci kanunun da şu olsun: Geçmişinde ne kadar açık ve yanlış varsa onu kapatacak kadar himmetli ve heyecanlı bir gayret içinde ol. Eşin olacak insana yakınlığın, fedakârlığın ve samimiyetin bunu oluşturmalı. İbadetlerin ve tevbene sadakatin, Kur’an okuyup amel etmen.. Bunları yap, şeytan seni geçmişine karşı endişelendiriyor tuzağı ile daha derin yaralara sevk etmesin!