Selamünaleyküm hocam. Hocam ben İstanbul da bir öğretmenim. Hayatım boyunca hep çalıştım boş vakitlerimde ailemden hep azar işittim. Özellikle boş insanlar ailem tarafından hep küçük görüldü. Fakat artık ailemden ayrı yaşıyorum. Ama çok mutsuzum. Çünkü öğretmen olduğum için çok fazla boş vaktim var. Aileden gelen bir anlayıştan dolayı bu boş vakitlerim beni çok üzüyor. Hayatın anlamını ve niçin yaşadığımızı sorgulamaya başladım. Allah’a inancım olduğu halde günah bataklığında yüzdüğüm için “Biz Allah’a kulluk için yaratıldık” diyordum. Fakat o inancı yaşamayınca benimse’yemiyordum. İntiharı bile düşündüm. Sonra aylarca ağladım ve kafamdaki sorulara cevap aradım. Ve sonunda dünyanın boş olduğuna, yaptığımız çalışmaların Allah için olmadıkça hiçbir anlamı olamayacağına, ancak Allah ı anmakla kalbimin mutmain olacağına kanaat getirdim. Bundan sonra tek amacım Allah rızası olacak dedim ve depresyondan kurtuldum. Fakat hala boş vakitlerimi değerlendiremiyorum. Özellikle mücahit insanlara hayranlıkla bakıyorum ama onlar gibi olabilmek için ne yapmalıyım bilmiyorum. Bu konuda bana yardımcı olabilir misiniz? Şimdiden teşekkürler.
Selamünaleyküm. Burada düzeltilmesi gereken bir nokta var: Bulunduğunuz iş size göre değildir. Kendinize daha dolgun ve rahat edeceğiniz bir iş bulun.
Yorumlar kapalı, ancak trackbacks Ve pingback'ler açık.