Hocam hiçbir yerinden tutulamayacak hatalar yaptım. Rabbim bana merhamet etti ve geçen sene tesettüre girdim. Evlenmeyi imanımın tamamlanmasını çok istedim. Eşim elimden tutsun ve beni rabbimin yoluna düşürsün diye dualar ettim hep. Yaşım biraz geçti ve arayış içerisine girdim iffetimi koruyamadım hocam. Evlilik kelamını duyduğum anda tüm yasakları çiğnedim. Rabbime değil nefsime uydum. İçinde bulunduğum pişmanlık, utanç… Ne kelimeler yeter ne de başka bir şey. Dualarıma, örtüme, rabbime ihanet ettim. Bana verilen güzelliklere hainlik ettim. Şu anda rabbimin beni affetmesinden başka hiçbir beklentim yok. Ama şeytandan zihnimdeki iğrenç görüntülerden kurtulamıyorum. Dilim tövbe ediyor, zihnim nefsimle meşgul. Hocam rabbimin beni tabii ettiği imtihandan rezil bir utançla çıktım. Üstelik o kadar aciz ve rezilim ki tövbemi kendim bile samimi bulmuyorum. Zihnimde hep kötülük hep günah var. Çok çaresizim. Senden uzak kalmayım diye dua ettiğim rabbime ihanet ettim, yapma dediği ne varsa yaptım, haddi aştım, çok aştım. Şuan bunları yazarken bile samimi olmadığım hissiyatı var içimde. Hocam delirmek üzereyim. Sen samimi değilsin sen kendini rahatlatmak için bunları yapıyorsun diye sürekli konuşan biri var zihnimde. İnsan tövbesine inanmazsa affolunur mu hiç? Ben nasıl rahmet umarım rabbimden? Kendime bile inanamazken…
Bütün bu yaptıklarınızdan belki de daha ağırı bu yapmakta olduğunuz iştir. Sen kimsin ki, Allah’ın mağfiretinin ve rahmetinin üstünde bir iş yapabileceksin? Kimsin, ne olabilirsin, hacmin ne?
Ya şeytanın seni ikinci bir facia için kullanmasına izin veriyorsun ya da bilerek bunu bir oyun olarak yapıyorsun; sebep ne olursa olsun, yaptığın, düşündüğün yanlıştır. Bırak bunları ve Rabbine dön.