S.a. hocam bunu nasıl yazacağımı bilemiyorum. Bir gün çarşıda gezerken bir kaç erkek arkadaşıma rastladım. Yanımda yiğenim de vardı. Ayak üstü selamlaşıp biraz ayak üstü konuştum. Sonra selamlaştık, herkes yoluna gitti. O günden beri onları bir daha görmedim zaten. Aradan bir zaman geçti meğer benim o yiğenim o sırada orada olan çocuklardan birinden numara almış. Bunlar görüşmüş, konuşmuş ama benim olanlardan hiç ama hiç haberim yok. Biz çok tutucu bir aileyiz ve de bu yiğenim cahillik mi dersiniz gençlik mi dersiniz o çocukla beraber olmuş. Bunu duyunca geçirdiğim şoku unutamıyorum. Aklıma geldikçe de bütün bedenim ateşe düşmüş gibi yanıyor. Bundan dolayı da ailem beni suçluyor. Bu tenkitlerden dolayı da çok vicdan azabı duyuyorum. Psikolojim bozuldu. Eğer o gün onları görmeseydim bunların hiçbiri olmazdı diyorum. Bütün suçlu ben miyim hocam siz ne dersiniz?
Selamünaleyküm. Biz mü’minler olarak hata etmeden yaşamaya çalışırız. Hata edersek, hemen o hatadan döneriz, samimi bir tevbe yapar yeni bir hata etmemeye gayret ederiz. Bir daha da eskiyi karıştırmayız. Allah’ın kapattığı dosyaları açmak doğru değildir. Önünüze bakın, bundan sonra iyi işler yapın.