Selamünaleyküm hocam. Ben sekiz yıldır evliyim ve altı yaşında bir evladımız var. Yavrumuzun gözleri görmüyor ve gelişim geriliği var. Yani hayat boyu bakıma muhtaç güzel kızımız. Eşim ve ben bundan dört sene evvel bir çocuğumuz daha olsun istedik. Bu sefer doktora gittik testler yapıldı ama genetik bir hastalık çıkmadı. Bu zaman dilimi içinde eşimin korkusu çok arttı. “Yine aynı şey olursa. Bir sakat evladımız daha olursa da biz ölünce kim bakar onlara.” demeye başladı ve hala istemiyor. Biz ölsek bile amel defterlerimize hayırlar yazdıracak bir evladımız olsun istiyorum, hiç korkum yok. Biliyorum ki Rabbim kaldıramayacağımız yükü yüklemez omuzlarımıza. Ben razıyım Rabbim’den gelene ama eşimi ikna edemiyorum. Ramazan’da ona kesin bir şekilde söyledim. “Artık benim de isteğimi duy korkunu bir kenara bırak teslim ol, ne emanet verirse başımızın üstünde tutacağız.” dedim. Ramazan’dan beri işte toplam 3 ay korunmadı ama bana yaklaşmadı ve şimdi de yine benim rıza göstermediğimi bile bile korunuyor. Hocam bana bir yol gösterin. Nasıl davranmalıyım?
Aleykümselam. Bu soruyu okuyunca çok üzüldüm. Genelde erkekler, eşlerinin çocuk istememesini şikâyet olarak yazıyorlar. Sizde ise tersi olmuş. Çok üzüldüm. Üzüntüm de, ümmetim adına bir kişinin daha çoğalmasına bir mü’minin engel olması ve Allah’ın kaderine teslimiyette sıkıntı varlığı. Bir kere bu düşünce, tevbeyi gerektiren bir durumdur. Mü’min, Rabbine teslim olmuş insandır. Siz hayatta olsanız ne olacak, olmasanız ne olacak; kim yarattı ise ona bırakın çocuğu. Birinci yavrunuzun da sadakası olur o. İlk fırsatta teslim olun rabbinizin kaderine. Hem nereden biliyorsunuz size çocuk verileceğini; kim bilir çocuğunuz da olmayacak da siz, boşuna korkuyorsunuz. Lütfen kendinize gelin ve ilk fırsatta Allah’ın kaderine teslim olduğunuzu ispat edin. Sizden iyi haber bekliyorum. Sizin için dua ederiz. Allah yardımcınız olsun