Selamünaleyküm hocam, ben sezaryen doğum yaptım, zor bir doğum ve doğum sonrası depresyon yaşadım. Eşimin annesi babası ve çocuklu kız kardeşi yardıma geldiler. Fakat kimin geldiği önemli değil, benim o andaki psikolojim önemliydi. Evdeki çocuk bağırmaları, yüksek televizyon sesi, ilgisizlik beni daha da çok bunalttı. Ben sabırlı ve inançlı biriyim. Fakat o andaki psikolojimle bunları kaldırmam çok zor oldu ve eşime şikâyet olarak yansıttım. Tabı ki içime atmam daha doğru olurdu, ama yaşanan sorun kişisel olmadığı için ve ayrıca benim o anda huzura, dinlenmeye ve bakıma ihtiyacım olduğundan ve ortamın tam tersi olduğundan ben sabredemedim. Eşimle tartıştık. Bana çok sert çıktı, kızdı, onları otele götürürüm dedi. Benim onlara sevgim ve saygım sonsuz. Ama bu durumda onların dikkatli ve hassas olmaları gerekiyordu çünkü misafir olarak değil, bana yardım etmek amacıyla geldiler. Çok zor günler yaşadım, geceleri uyuyamadım. Bunları kafamdan atamıyorum. Eşimin o andaki sert davranışlarını. Acaba Haksızmışım, sabredememe konusunda, yoksa siz de kabul edersiniz ki, bir kadının doğum sonrası olan dönem çok hassas ve zor bir dönemdir.
Selamünaleyküm. Siz de diyorsunuz ya sıkıntılı bir dönem geçirdiniz. O dönemi öyle geçirmekten ötürü sizi kimse azarlayamaz ama şimdi o kalıntıları sürdürmeniz doğru değildir. Bir kadın olarak eşinizi ikna edip aranızı düzeltmeyi becermelisiniz. Yıllar sonra bile devam edecek sıkıntıları baştan bitirmek gerekir.
Yorumlar kapalı, ancak trackbacks Ve pingback'ler açık.