Selamün aleyküm Hocam.. Kafamı kurcalayan bir soru var izninizle size sormak isterim… Ben küçükken anneme babama çok saygısızlık yapıyordum (birçok kezde saygısızlık boyutunu aşıyordu) ama bunları bilmeden yapıyordum. Özellikle ergenlik döneminde; buna karşılık olarak babam öğüt verirdi ama annem bu yaptıklarının hepsini sen de çekeceksin diyerek geleceğe ümitsiz bakmama neden olmuştu. Bu sözler sürekli tekrarlana tekrarlana öyle bir hal aldı ki nasıl olsa artık istesem de mutlu bir yuva kuramayacağım diye ümitsizliğe kapılmıştım ki o ümitsizlik hala devam ediyor… Bize Kuran’da anne babaya uf bile demeyin denirken ben anneme de babama da bağırdım onları gerçekten üzdüm… Artık 18 yaşındayım anneme de babamada saygılı davranmaya çalışıyorum ama hala az olsa da tartışmalarımız oluyor… Tartışmadan sonra kesinlikle ben haklı olsam bile içim içimi yiyor yanlış yaptım, bunları onlara söylememem lazımdı diyorum kendi kendime… Ve kendimi lanetlenmiş bir insan gibi hissediyorum bundan sonra ne yapsam da bu hatam düzelmez gibi geliyor, onlar beni affetseler bile ben Allah katında büyük bir suç işlediğimi düşünüyorum… Allah’ın (c.c) çok merhametli olduğunu iyi biliyorum Kuran-ı kerimde sürekli dile getiriliyor çünkü… Ama bu günahtan da bir kefaret ödemeden kurtulamayacağım diye düşünüyorum. Bu düşünce doğrultusunda da hep mutsuz olacağım sonucuna varıyorum… Yanlış düşünüyorum biliyorum ama yanlışımı düzeltemiyorum! Bana ne önerirsiniz hocam?
Selamünaleyküm.
1- Kesinlikle o yaptıklarınızın pişmanlığını hissediyorsanız tövbe edin. Çok defalar tövbe edin.
2- Asla tekrarını yapmayın. Sinirlendi vesaire olmasın.
3- Onlara özürler beyan edin. Ellerini ayaklarını öpün. Kovarlarsa tekrar öpün. Tekrar yalvarın, tekrar öpün. Yumuşayıncaya kadar.
4- Yeni aşırılıklar yapmıyorsanız ve onlar sizi bağışladı ise bir sorun yok. Önemli olan, onların sizinle ilgili son kanaatleridir. Şeytan sizi, iyi bir iş yapıyormuş gibi oyalamasın. Hemen yuva kurma planları yapın, çekinmeyin.