Ben 26 yaşında bekâr bir erkeğim. İslam’ı gördüğü gibi yaşayan demokratik bir ailede büyüdüm. Namazından ödün vermezler ama sigara, kola da içilir; televizyonda her tür dizi de izlenir bizim evde. Haram deyince sadece hırsızlık anlaşılır, tesettür gerekli görülmez, haremlik selamlık uygulanan hamam dışında bir yer görmedim henüz. Ben de bunlarda sorun görmezdim ama dini öğrendikçe ve sizi de tanıdıkça yanlışların ortasında olduğumuzu gördüm. Sorun şu ki ben ailemi bu yanlışlardan çeviremiyorum. Evin babası olmadığım için yaptırımım bulunmuyor. Sohbetlerinizi evde hemen her gün dinliyoruz ama hikâye dinlemişiz gibi yatıp uyuyoruz, sabaha her şey eskisi gibi devam ediyor. Kendimde de her zaman aynı mücadeleci tavrı bulamıyorum. Her pazartesi karar alıyorum, perşembe akşamları hiç değilse sohbetlere gideyim diyorum ama perşembeleri hep bir bahane buluyorum gitmemek için. Peygamberimizin birçok hadisinde söylediği gibi “…yapmayan bizden değildir” gibi sözlerini de duydukça bizim şu an Müslümanlıkla alakamız olmadığını görüyorum. Acaba biz neyi yanlış yapıyoruz da balonumuz çabuk sönüyor?
Böyle bir umutsuzluk yerine MÜCADELE içinde olmalısınız. Bu durumu cihat kabul edin. Kendinizi de mücahid görün. Heyecanınızı eskitmeden yola devam edin. Adım adım kaybedilmiş bir değeri adım adım kazanmaya çalışın. Kimse bir ay içinde dönüşüm yaşamamıştır. Herkes senin gibidir umumiyetle. Sabırlı ol, yıkılma. Bir anda sonuç bekleme. Senin söylediğin her söz belki on yıl sonra etkisini gösterecek bir ilaç gibidir. Böyle kabul et, şeytan seni eskitmesin.