Hocam ben 18 yaşındayım, imam hatip mezunuyum. 9. sınıfta çok kötü arkadaş ortamım vardı; çarşaf ve pardesü giyenlere küfrederdim, kalbim o kadar mühürlüydü. Bana çok kötü şekilde yanaşanlar oldu akrabamızdan ve çevreden. Elhamdülillah şu an feraceliyim, sizi tanıdıktan sonra hayatım değişmeye başladı; iffet abidesi olmaya, Hz. Asiye misali olmaya çalışıyorum. Üç yıldır erkeklerle irtibatım yok, çok dikkat ediyorum ama nefsim zorluyor beni ve namazlarım aksıyor. Yaptıklarımdan dolayı mı namazdan uzağım diye düşünüyorum. Annem babam namaz kılmıyor, bazen çok sinir olup bağırıyorum onlara, ne yapmam, nasıl davranmam lazım bilmiyorum hocam. Rabbim bir hidayet yolu gösterdi ama o yoldan da uzaklaşıyorum sanki. Zor durumdayım hocam. Bana bir yol gösterebilir misiniz?
Hayatı olduğu gibi imtihan olarak kabul edin. Bir barikat geçilince yol bitmediği gibi sizin de bir imtihanınız bitince yolunuz dümdüz olmayacaktır. Son nefese kadar imtihana hazır olmalıyız. Peygamberler bile buna benzer bir hayat yaşamışlardır. Elbette onların durumu bizimki gibi değildi ama onlar da sıkıntıdan sıkıntıya girdiler. Sonunda Rablerinin huzurunda aradıklarını buldular. Biiznillah biz de ayakta kalmayı becererek nihaî huzuru Rabbimizin katında bulacağız. Size tavsiyem budur: Bakışınızı değiştirin. Ferace giymeniz güzel ama yol bitmedi. Anne babanıza da takılmanıza gerek yoktur, siz kendi durumunuza bakın. Onlar sizin nasihatinizi dinlemezler. Siz kanatlanıp melekleşinceye kadar yılmadan ve usanmadan çalışmaya bakın. Bir zaman sonra bütün bu sıkıntı dediğiniz şeylerin tatlı bir hatıraya dönüştüğünü göreceksiniz. Sizi Allah’a emanet eder, kalbinize huzur vermesini temenni ederim.