Allah Resulü (a.s.) bizi bir seriye hâlinde (cihada) göndermişti.
Cuheyne kabilesinden Hurakat’a bir sabah baskın yaptık.
O sırada ben bir adama yetiştim. O, la ilahe illallah, dedi.
Ben kargımı ona sapladım. Bu işten gönlüme bir şüphe düştü.
Sonra bunu Hz. Peygamber’e anlattım. Allah Resulü (a.s.):
“La ilahe illallah dediği halde onu niçin öldürdün?” diye sordu.
Ben, ey Allah’ın Resulü! O, bunu ancak silahtan korktuğu için söylemiştir, dedim.
“Onu kalbinden söyleyip söylemediğini bilmen için kalbini mi yardın?” buyurdu
ve bu soruyu bana karşı hiç durmadan tekrar ediyordu. Nihayet ben o gün müslüman olaydım (da bunları duymasaydım) diye temenni ettim.
(Hadisi rivayet eden dedi ki) Sa’d Allah’a yemin ederim ki, Üsame’yi kastederek, iki karıncıklı öldürmeye kalkışmadıkça ben hiç bir müslümanı öldürmem, dedi.
(Ravi der ki) Birisi ona: Allah, fitne ortadan kalkıp din tamamiyle Allah’ın oluncaya kadar onlarla savaşınbuyurmadı mı? dedi. Bunun üzerine Sa’d “Biz, hiç bir fitne kalmayıncaya kadar savaştık. Sen ve arkadaşların ise bir fitne meydana gelsin diye harp etmek istiyorsun” karşılığını verdi.
Sahih-i Müslim