Ashab-ı Kirâm’dan Beşir bin Akrabe (r.a) şöyle anlatıyor;Babam,beni de yanına alarak Resûlullah (s.a.v)’e geldi.Resûlullah (s.a.v)”Ey Akrabe yanında k kim? buyurdu.“Oğlum,Bahir’dir Yâ Resûlullah” dedi.Bana “yaklaş” dedi, yaklaştım,sağ tarafıan oturdum.Mübarek elini başıma koydu,ve” adın ne” diye sordu.”Bahir,Yâ Resûlullah“dedim.“hayır senin adın Beşir’dir” buyurdu.Dilimde pelteklik vardı.Okuyup ağzıamüfledi ve derhal peltekliğim çözülüverdi.Mübarek elini sürdüğü yerden başka başımın her tarafı beyazladı.Orası öylece siyah kaldı.Beşir (r.a) şöyle anlatıyor.”Babam Resûlullah (s.av) ile beraber katıldığı birsavaşta şehit olmuştu.Resûlullah (s.av) beni ağlarken gördü.Bana “Ağlama ! Benim sana baba,Ayşenin de anne olmamızı istemezmisin?.“buyurdu.“olur “Yâ Resûlullah” dedim.Resûlullah aleyhisselam benim elimi ttumuş,Allah’ın kendisine öğretiklerinden bana öğretiyordu.Sözlerinden bir de şu di “Sen Allah’tan korktuğundan dolayı birşey, terkedersen,muhakkak Allah onun yerne daha hayırlısını verir.”