Peygamberimiz sallallahu aleyhi ve sellem bir hadisinde, ‘ölümü temenni etmeyin’ buyuruyor. Bir süredir namazlarımda adeta karşımda Rabbimin olduğunu hissediyorum. Ağlamaktan Fatiha’yı bile bazen tamamlayamıyorum. Yürürken, otobüsteyken, ders çalışırken, iş başında iken, aklıma Rabbim gelse gözlerim doluyor. Nereye baksam O’nu hatırlıyorum. Bu hissiyatlar o kadar güzel ki anlatamam hocam. Ve seven elbette sevdiğine kavuşmak ister. İçimden biran önce can verip de Rabbime kavuşma hayallerime engel olamıyorum. Benim bu durumum iyi midir yoksa şeytanın farklı bir tuzağı da ben mi fark edemiyorum?
Eğer sevginizi samimi ise o zaman sevdiğinizin razı olacağı işleri artırın. Bir avuç birikimle gitmeniz mi onun rızası açısından daha iyidir yoksa bir avuçtan fazlası ile gitmek mi? Bu pencereden bakın meseleye. Bir gün daha fazla yaşayıp o günü ibadetle ihya etmek varken ölüm temenni etmek hata değil midir? Durumunuzu ve kalbinizin yapısını yorumlama hakkımız yoktur ama bu anlattığınızın hastalık başlangıcı olmasından çekinirim. Bu tür düşünceler yerine ibadetinizi artırın. Sevdiğinizin kitabını binlerce kere hatmetmeye bakın. Onun Şeriat’ını öğrenin; yaşamaya, yaşatmaya çalışın. Sevginin gereği bu olmalıdır.