Peygamber Efendimiz(s.a.v) hasta olmakla beraber her ezan okundukça Mescid-i şerif’e çıkıyor,ashab-ı kiramına imam olup namaz kıldırıyordu.Fakat irtihâllerine üç gün kala hastalığı arttı,artık mescide çıkamaz oldu.“Ebu Bekir’e söyleyiniz,imamet etsin.” diye buyurdu.Rebiü’l-Evvel’in on ikinci Pazartesi günü idi.Hz.Ebû Bekr-i Sıddık ashâb-ı kirama sabah namazı kıldırıyordu.Resul-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) kendisinde bir kuvvet gördü.Mescid-i Saadet’e çıktı,ashabının saf saf olup ibadet ettiklerini görünce pek sevindi ve Hz.Sadık’a uyup namaz kıldı.Ashab-ı K,ram Peygamber Efendimiz’in iyileşmiş olduğunu sanarak pek sevinmişlerdi.Hakbuki Fahr-i âlem(s.a.v) namazdan sonra hücre-i saadetine döndü.Artık Rabb’inin manevi huzuruna kavuşacağı zaman geldi.O güllerden latif olan mübarek simâsı bazan kızarıyor,bazan sararıyordu.Nihayet zeval vakti idi ki,birer hidayet yıldızı gibi parlayan o güzel gözlerini semaya dikti;(dünyadaki son kelimesi)” Allahümme’r-refika’l-a’lâ “Allah’ım! Beni refik-i a’lâya kavuştur.” diye dua etti.Artık mukaddes ruhu a’lâyı ılıyyine gitmişti.“Allahümme salli ala seyyidina ve ala ali seyyidina muhammed.”