Geçenlerde, uzun zamandır görüşmediğim bir ahbabım ile karşılaştım. Selamlaştıktan sonra, bana nasıl olduğumu sordu. Bana biri bu soruyu sorduğunda genelde verdiğim sabit bir cevap vardır: “Alemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun”. Bunu söylememin sebebi, muhatabımın Allah’ı tahattur etmesidir, Allah’ın sadece namazda değil, hayatımızın her alanında hatırlanması gerektiğini vurgulamaktır.
Tabi nezaketen “genelde ağız alışkanlığı halini almıştır” bizim insanımızda, “sen nasılsın kardeşim?” dedim. Cevap ise çok ilginçti:
“Ne yapalım be, mücadele dünyası, koşturuyoruz işte!”
Bu cevap bana öyle garip garip geldi ki, bir an gözümün önünde sanki bir leopar var ve ilerideki ceylanı gözlüyor, saldırıyor, ceylan kaçıyor… bu sahneler belirdi. Öyle ya, mücadele dünyası.
Kendisine de söyledim bunu, tabi latife olarak. “Peki ceylan yakalayabildin mi hiç?”
Anlamadı, “nasıl yani?” dedi.
“Kardeşim, dedin ya mücadele dünyası, koşturuyoruz diye, safari programları canlandı gözümde bir an” dedim. Gülüştük. Tabi benim niyetim işi farklı bir düzleme çekmekti.
“Peki kardeşim, sen ne kadar koşunca ne kadar kazanıyorsun?” dedim. Tersanede işe girmişti. Sabah 07:00’de evden çıkıyor, çoğu zaman 19:30 sularında evine gelebiliyordu. Peki ya sonra, yemek yedin, televizyon izlerken uyuya kaldın. Haftanın 6 günü bu şekilde geçiyor. Böyle işlerde çalışanların çoğu kendilerine fetva vererek namazı terk ederler. Kılmak imkansız derler, kılmazlar.
Bu kardeşime dedim ki, “Ne kadar para veriyorlar?”
“Ne vermesi abi, 4 aydır alacağımızı alamıyoruz!” Yani adamlar işçilerin ücretlerini vermiyorlar. Özel sektörde çok yaşanan bir durumdur bu.
“Peki alabilecek misiniz?”
“Bilmiyoruz. Bir arkadaş hukuki süreci başlattı ama, netice alamadı. Sonuçta herhangi bir ciddi platforma oturtmadan başladık işe.”
“E peki ne olacak şimdi?”
“Ne olacak, çalışmaya devam edeceğiz…”
“Bak ben sana bir sır vereyim, ama kimseye söyleme. İşini bırak, benimle gel. Elimde bir harita var, gömü haritası. Gidelim çıkaralım, yarı yarıya paylaşalım. Zengin olalım.” dedim. Ciddi misin değil misin muhabbetlerinden sonra, ikna ettim. Dedi ki: “Sen neredeydin be kardeşim. Aylardır kendimizi yırtıyoruz üç kuruş alacağız diye. Bu harita ne zamandan beri var sende?”
“5-6 senedir var. Ama bak iyi düşün, işinden olacaksın ona göre.”
“Dediğine bak sen, bu tarafta iki kazma vurup milyoner olacağım, diğer tarafta akşama kadar çalışacağım, paramı alacağım da kesin değil. Boş versene sen… ben eminim.”
Muhabbet tam benim istediğim gibi gelişiyor. Ezana kadar tutuyorum onu konuşmalar ile. Heyecan gözlerinden okunabiliyor. Hatta telefon edecek annesine, ben durduruyorum.
Ezan okunuyor, “haydi camiye” diyorum. Gidip namaz kılıyoruz. Camiden çıkınca “Zengin olduk” dedim kendisine. “Gömüyü çıkardık.” Boş boş bakıyor yüzüme.
Dedim ki “haritada diyor ki, kim Allah’a ibadet ederse, cennetin hazineleri onun olacaktır. Hem de bu sözü veren Allah, sizin patronlarınız gibi değildir, asla sözünden dönmez.”
Arkadaşım anlamıştı demek istediklerimi. Başını sallıyordu, ağlamaklık oldu. Sanırım biraz da utandı. Bu verdiğim örneği Bediüzzaman Hazretlerinin örneğinden uyarlamıştım. Namazın akabinde böyle bir netice ile karşılaşması, o arkadaşımı sarsmıştı, kendisine getirmişti. Sonra ona “mücadele dünyasında değil, imtihan dünyasındayız kardeşim. Burada hizmet için varız, Allah’a ibadet ile mükellefiz. Önce asıl işini hallet, ibadetlerini yap. Sonra diğer işlerine git.” dedim.
Hala başı eğikti, elimden tuttu. Allah senden razı olsun dedi. Ben böyle durumlarda ağlamamak için kendini zor tutanlardanım. Ayrılmamız lazımdı. Onu düşünmesi için yalnız bırakmalıydım.
Selamlaştık. Ayrıldık, biraz gitmiştim ki, geriye dönüp seslendim ona. Bir cümle etmek istiyordum. Tam şimdi söylenmesi gereken bir cümle. Döndü bana baktı. Ellerimi kaldırıp: “İki kazma vurmalık vakitte, namaz gibi bir elmas çıkardık camiden, Arşın Rabbine hamdolsun!” dedim.
Koştu. Kalabalığın ortasında bana sarıldı. Ağlıyordu. Ben ise tebessüm ediyordum. Çünkü bir mümin daha Allah için ağlıyordu. Elhamdülillah.
Kaynak :metehansalih.com