Cenâb-i Hakk’ın rahmeti,şefkati ve merhameti sonsuzdur.Bütün kullara yeter,bütün bir âleme kafi gelir.Kendini tanıyan,fakat günahtan elini çekemeyen,nefsinin eline esir düşmüş kullarını kendi haline bırakmaz.Bir başka deyişle,Cenab-ı Hakk kendisine yönelen kulunu çeşitli vesileler yaratarak onu rahmet iklimine çeker.Yani Allah kulunu cezalandırmak için yaratmamıştı,bir fırsatını yakalayıp da onu cehenneme atmak için dünyaya göndermemiştir.İnsan nasıl kendi çocuğunu hatasından dolayı ateşe atmazsa,Yüce Allah da kendisini Rab olarak tanıyan kullarından sonsuz merhametini esirgemez,onları Cehenneme atmaz.Hz.Ömer saadet Asrında şahit olduğu bir olayı anlatırken,bu hususta Efendimizin müjdesini bize de ulaştırıyor.Bir savaş sonrasıydı.Esirler arasında çocuğundan ayrı düşmüş bir kadında vardı.kadıncağız çocuğuna olan özlemini gidermek için görüğü her çocuğu kucaklıyor,bağrına basıyor ve emziriyordu.Resulullah(s.av) çevresindekilere;“Bu kadının kendi çocuğunu ateşe atacağına ihtimal veriyor musunuz?” diye sordu.“Asla,atmaz” dediler.Bunun üzerine Resûlullah (s.a.v);“İşte Allah Teâlâ kullarına bu kadının yavrusuna olan şefkatinden daha fazla merhametlidir.” buyurdu.(Buhari,Ebded 19,Müslim,Tevbe 22)Hadis-i Şerifler,Cenab-ı Hakk’ın sonsuz mağfiretini ve rahmetini anlatıyor.Aynı şekilde,şaşmaz prensip olarak ayet-i kerimeler,genel ölçüleri verdikten sonra önemli bir noktayı hatırlatıyor.O da,kulluk şuurunu zedelememek,kulun Rabbi’ne olan saygı sınırını taşmamaktır.Tevbe ettikten sonra nasıl olsa Allah affeder deyip suç işlemeyi sürdürmemeli ki kulluk sınırı kaybolmasın.Kur’ân bu gerçeği şöyle işaret eder.“Onlar çirkin bir günah işledikleri veya her hangi bir günaha girerek kendilerine zulmettikleri zaman Allah’ı hatırlar ve günahlarını bağışlaması için O’na niyazda bulunurlar.Günahları ise Allah’tan başka affedecek kim vardır.Ve onlar işledikleri günahı bile bile ısrar etmezler.” Kaynak:Dr.Arif Arslan(Tevbe Kapısı)