Hocam ben eşimin ikinci eşiyim, bir buçuk yaşında erkek bir çocuğum var ve çalışan bir bayan olduğum için de evimin geçiminde eşim dahil kimseye muhtaç değilim. Hocam, eşim, ilk eşiyle huzuru bulamadığını, sevgi saygısının bittiğini belirterek benimle evlendi, eşini de üç çocuğundan ve yaşadığımız yerin küçük olması ve boşanmanın en büyük ayıplardan sayılmasından dolayı boşamadı. Eşi de çocukları için kaldığını, yeme içme barınma dışında bir beklentisi olmadığını ifade etmiş üç yıl önce. Şu an eşim diğer evine düzenli şekilde gitmek istiyor, bunu çocuklar için yaptığını söylüyor. Ama hocam, şunu da belirtmeliyim ki, evliliğimizden dolayı ailesi üç yıldır kapımı açmış değil, kendi ailem de başka bir şehirde ve annemler oğlum dünyaya geldikten sonra ancak benimle konuşmaya başladı; babam halen konuşmuyor, annemlerle gizli görüşüyorum. İşten eve evden işe gidip gelen, hiç sosyal aktivitesi olmayan, akraba ziyareti de dahil buna, bir insanım. Tüm meylimi eşime vermiş ikinci bir eş olarak eşimin diğer evine gitmesini kaldıramıyorum. Eşime, beni boşamasını söyledim. Yanlış bir yolda mıyım bilmiyorum ama böyle gitgeller manevi olarak beni fazlasıyla yıpratıyor.
Siz bir başkasının üzerine gelirken normaldi de tabii olarak eşinin yanına gitmek isteyen bir insana neden bu tepkiyi gösteriyorsunuz? Kendinizi alıştırmanız daha doğru olur, dengeli düşünmeye çalışın.