Yüzüm yok.Çatık bir kaşım,gamzeli bakışlarım yok.Saçlarım,kirpiklerim yok.Kaşlarım kirli bile değil:yok.Yüzüme çamur buşamamış çünkü yok.Şekilsiz,biçimsiz,kaba,belirsiz ve korkunç görünüyorum.Böyle görseydi beni annem,belki yüz vermezdi bana,yüzüme bakmazdı.Yüzüme bir sen baktın,bana sen yüz verdin.Yokluğun kirli,çirkin maskesini yüzümden indirdin.Rahman suretini indirdin yüzüme.Annemin gözleri değesi,”bebek yüzlü” tenler giydirdin ete kemiğe.Kirpiklerimin ucuna gamzeli bakışlar düşürdün.Ve yanaklarıma gülücükler saldın.Saçlarımı verdin,”zülf-ü yar” olası çizgiler çizerek,kaşlarımı eğri kıldın yay gibi.Bakışlarıma nur verdin ay gibi.Karşısına vurulası aşıklar koydun.Güneşi göz ucuma Sen getirdin.Bilmezler oysa varlığımı.Tanımazdılar beni.Sen yüz vermeseydin,yüzümü kalplere aşina eylemesen,yüz süremezdim annemin yüzüne.