Kunut duasında geçen “Sana isyan edip duranları reddeder, terk ederiz; kendileriyle ilişkimizi keseriz.” cümlesini nasıl anlamalıyız? Mesela namaz kılmayan ya da faizden vazgeçmeyen akraba ve tanıdıklarımızla ilişkimiz nasıl olmalı?
Allah’a isyan etmeyi kendisi için uygun görmeyen bir Müslüman’ın isyan edenlerin durumunu normal görmesi kabul edilemez. Normal gördüğünü hissettirecek bir beraberlik içinde olması da samimiyetine yakışmaz. Bu nedenle isyan içinde olanlara karşı eliyle, diliyle ya da en azından kalbi ile nefret beyan etmesi gerekir. Bu durumu adeta her gece yatarken bir ahitleşmeye döndürmenin adı da sözünü ettiğiniz duada kendini bulur. Zorunlu olan sosyal ilişkileri sürdürebiliriz ama benimseme, isyanlarını hafif görme anlamına bir tavır gösteremeyiz. Mesele bu şekilde özetlenebilir.