Ben 20 yaşında, İlahiyat Fakültesi 1. sınıf öğrencisiyim. Öğrendiğiyle amel eden biri olmak istiyorum. Bazen bunun için geç kaldığımı düşünüyorum. Her hatırladığımda utandığım ve pişman olduğum bir karanlığın içerisindeyim. Gönlüm zina ediyor hocam. Yıllardır kalbim bir haramı seviyor. Bu ne büyük imtihandır. Okuduğum okulun, öğrendiğim ilmin altında eziliyorum. İbadetlerim samimiyetsiz geliyor. Bugüne kadar ailem ve yakın akrabalarım okumam için ellerinden geleni yaptılar, bunun verdiği hakla benim hakkımda planlar yapıyorlar. Benim gayem ise, ibadetlerinde samimi, öğrendiğiyle amel eden bir bayan olabilmek. Bunun için zina çukurundan kurtulmam ve evlenmem gerektiğini düşünüyorum nicedir. Sanki bu ilk adım olacak güzel yarınlara. Ancak ailem her defasında, okulum bitmeden, ekmeğimi elime almadan evlenemeyeceğimi söylüyor. Ne yapacağım hocam? Bir yanda ailemin rızası, bir yanda söz geçiremediğim nefsim ve ahiretim. Büyük bir ruhsal buhran içindeyim. Her şey lezzetsiz geliyor. Bu dünyadaki en günahkâr insan olduğumu düşünüyorum.
Harama ve ahireti tehlikeye atmaya karşı ne aile ne de başka bir engel tanımamalısın. Evlenme için gerekli hazırlığı yap. Nasibin gelirse yola çık. Ailen seni anlamayabilir, sen kendini anla. Yalnız şuna dikkat et: Bu düşünceler seni kör bir evliliğe itmesin. Kırk kere ölçüp bir kere biçmeye çalış. Bu arada da anne ve babanla ölçülü ve nazik ol, haddini aşarak haklı olduğun bir işte haksız duruma girme.