23 yaşındayım. Risale-i Nurlarla tanıştım yakın geçmişte, elhamdülillah. Anne babam namaz kılıyorlar fakat maalesef dünyaya dalmış bir şekildeler. Benim dünya hayatıma çok özen gösteriyorlar fakat ahiretim hakkında bir kere bile nasihatte bulundukları yok. Allah annemden ve babamdan razı olsun ama namaz kılmadığım zamanlar babamın bir kere bile bana neden namaz kılmıyorsun dediğini hatırlamıyorum. Tam tersi, bir vakti bilerek kılmadıkları zaman ben üzülüp onları uyarıyorum. O zaman da, ‘karışma! Sen kendine bak, biz kendimize bakalım’ diyorlar, tartışma çıkıyor. Evimizde izlenmemesi gereken programlar izleniyor, oturmuyorum o odada. Misafir geldiği zaman gıybet oluyor, kalkıp gidiyorum. Artık onlar benden sıkıldı, ben de bundan sıkıldım.
Ben bazı kardeşlerimde gördüğüm gibi Allah’ın verdiği ömür kadar İslam’a ve Kur’an’a hizmet etmek istiyorum. Annem ve babam ise bu görüşümü pek beğenmiyorlar. İkisi bir arada olsa çok iyi olur, ben de bunu istiyorum ama Rabbim nasip etmedikten sonra olmuyor. Onlar razı olmasa da ben yeri geldiğinde evden uzak kalıp hizmetimi yapabilir miyim?
Yavrum, bu ikisini bir arada pek az insan görebilmiştir. Böyle bir boş temenni ile vakit geçirme sen. Aksine şöyle yap:
1- Anne babanın önünde mükemmel bil evlat ol.
2- Din hususunda onlara tepeden öğüt veren durumda olma. Zamana yay, sabırlı ol.
3- Emelini beslediğin gayen uğrunda onların desteği ile değil kendi aşkınla ve heyecanınla yol almaya bak. Onlar da seninle olursa ne ala, olmazsa sen kazanırsın.
4- Netice olarak sen ve ailen iki ayrı grup olsanız da sen iki grubu da yürütmek zorundasın. İmtihan böyle bir şeydir güzel kardeşim. Allah yardımcın olsun.