Selamünaleyküm kıymetli hocam. Kalbime ışık saçan, son bir kaç aydır hayatımı değiştiren, size hayatımızla ilgili bir soruyu sorarak ne şeytanın bu endişeme verdiği vesveseleri dikkate alarak ve yenilerek ne de başka birine danışıp yanlış bir şeyler yaparak korku içinde bu satırları yazdığımı belirtmek istiyorum. Kolay kolay birinden akıl almayan çocuklarım eşim anne-babam komşularımla dahi meydana gelen bir olayda ayetlere bakarak ilgili hadis arayarak kendi çapımda anladıklarımla bu iki yolu takip ederek yaşantımı sürdürmeye çalışıyorum. Hocam, ben yalnız bir kadınım. Şöyle ki eşim iş gereği evimize dört ayda bir girmektedir. Durum böyle olunca çocukların bakımı, yetiştirilmesi tamamen bana ait oluyor. Yıllarca böyle devam eden bu halin son bulacağı yakın zamanda görülmüyor. Hocam, eşime son derece bağlı ve muhabbet içindeyim. Kendisine gündelik hayatta yaşadığım zorlukları işinin ağırlığı ve zorluğuna ek bir sıkıntı eklememek için anlatmıyor, sitem etmiyor, dert yanmaktan kendimi alıkoyuyorum. Eşim fedakar, ailesi için yapılabilecek her şeyi yapan, verilebilecek her şeyi verebilen biridir. Rabbime dualarımda bir arada olabileceğimiz bir iş nasip etmesi için yalvarıyor, yakarıyorum ancak hocam bu durum hep böyle değişmiyor. Bulunduğumuz yerde de iş ciddi düzeyde düşük ve az kişinin yaptığı bir şeydir. Ekonomik kriz yüzünden birçok kadın ve çocuklar babadan uzak babalar aileden uzak.Hocam, tükendiğimi hissettiğim anlar oluyor. Çıkmazlara girecek gibi oluyorum. Şeytanın bu halimden istifade etmesini beni yıkmaya, ayağımı kaydırmak istediğini düşündüğüm için olabildiğince ve gücüm kadar kendimi zapt etmeye, avutmaya ve Allah’a sığınmaya çalışıyorum. Ama yoruldum hocam. Bu durumda biz ne yapmalıyız?
Aleykümselam. Eşinizin o denli uzun bir zaman evden uzak kalması normal değildir. Belli bir noktadan sonra dayanamamanız tabiidir. Eşinizle durumu konuşun, gerekiyorsa ülkenize dönün, daha ucuz bir iş bulun ama tabii ortamda aileniz sürsün.
Yorumlar kapalı, ancak trackbacks Ve pingback'ler açık.